Εκκριτική Ωτίτιδα στα παιδιά ή αλλιώς “υγρό στο αυτί”
Η εκκριτική ωτίτιδα αποτελεί μια από τις πιο συχνές ωτορινολαρυγγολογικές παθήσεις στα παιδιά η οποία χαρακτηρίζεται από συλλογή υγρού στο μέσο αυτί πίσω από έναν ακέραιο τυμπανικό υμένα χωρίς στοιχεία φλεγμονής και χωρις τα γνωστά συμπτώματα της οξείας μέσης ωτίτιδας ,όπως ωταλγία,πυρετό,αδιαθεσία κλπ.
Έχει άμεση σχέση με την υποτροπιάζουσα Οξεία Μέση Ωτίτιδα απασχολώντας συνεχώς Παιδο-Λαρυγγολόγους και παιδιάτρους λόγω της αντοχής της στην συντηρητική αγωγή.
Η συλλογή του υγρού στο μέσο αυτί οφείλεται στην κακή λειτουργία της ευσταχιανής σάλπιγγας με αποτέλεσμα την παροδική κατά κανόνα μετρίου βαθμού βαρηκοία αγωγιμότητας.
Οι κύριες αιτίες δυσλειτουργίας ή απόφραξης της ευσταχιανής σάλπιγγας είναι η υπερτροφία των αδενοειδών εκβλαστήσεων(κρεατάκια),η αλλεργική προδιάθεση,οι διάφορες φλεγμονές ρινός και παραρρινίων(ρινίτιδες-ρινοκολπίτιδες), οι λοιμώξεις του ανώτερου αναπνευστικού συστήματος,ορισμένα σύνδρομα και κρανιοπροσωπικές αμωμαλίες (σχιστίες).
Ουσιαστικά το μόνο σύμπτωμα της ύπαρξης υγρού είναι η μείωση της ακοής.Πρόκειται για βαρηκοία αγωγής της τάξης των 15-30dB συνήθως αμφοτερόπλευρη και αφορά ήχους χαμηλών συχνοτήτων.
ΠΩΣ ΟΜΩΣ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ ΟΤΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΑΣ ΠΑΣΧΕΙ;
Η βαρηκοία είναι δυνατόν για μεγάλο χρονικό διάστημα να παραμείνει αδιάγνωστη και ιδιαίτερα στα μικρά παιδιά.
Οι γονείς συνήθως αναφέρουν ότι το παιδί τους είναι αδιάφορο,τους αγνοεί, δεν συμμετέχει σε συζητήσεις της καθημερινότητας,μιλάει δυνατά και ανεβάζει την ένταση της τηλεόρασης,εμφανίζει νευρικότητα, αδιαφορία στην τάξη κατά το μάθημα και τέλος καθυστέρηση ομιλίας και έκφρασης.
Τα μεγαλύτερα παιδιά συνήθως παραπονούνται για το ότι τα αυτιά τους είναι βουλωμένα.Χαρακτηριστικά λένε “κάτι κουνιέται στο αυτί μου ” ή “το αυτί μου χτυπάει¨
ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΟΤΙΜΗΘΟΥΝ ΚΑΘΟΛΟΥ η πιθανή καθυστέρηση της ομιλίας,οι δυσκολίες στο σχολείο και οι τάσεις απομόνωσης στα μεγαλύτερα παιδιά, τα οποία μένουν πίσω στα μαθήματά τους αφού με δυσκολία παρακολουθούν στην τάξη.Έτσι επηρεάζεται η συμπεριφορά τους και νιώθουν μειονεκτικά.
ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ ΥΓΡΟ ;;;;
Στις περισσότερες περιπτώσεις απορροφάται μόνο του σε διάστημα 4-6 εβδομάδες. Δεν είναι λίγες όμως και οι περιπτώσεις που παραμένει γαι μεγαλύτερο διάστημα οπότε και γίνεται βλεννώδες.
Αθεράπευτη εκκριτική ωτίτιδα είναι δυνατόν να οδηγήσει σε μόνιμες βλάβες στο αυτί( εκφύλιση και ατροφία του τυμπανικού υμένα,θυλάκους εισολκής , ατελεκτασία, συμφυτικές αλλοιώσεις) και μόνιμη δυσλειτουργία του.
ΘΕΡΑΠΕΙΑ
ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ
-ρινοπλύσεις με φυσιολογικό ορό
-μάσημα τσίχλας με το οποίο γίνονται καταποτικές κινήσεις απαραίτητες για τη διάνοιξη και ομαλή λειτουργία της ευσταχιανής σάλπιγγας
-φούσκωμα μπαλονιών από το στόμα
-μπάνια στη θάλασσα κλπ
-Αντιβιοτικά,αποσυμφορητικά,αντιισταμινικά,στεροειδή(παρά μόνο όταν υπάρχει αλλεργικό υπόβαθρο) ΔΕΝ έχουν θέση στην θεραπεία της εκκριτικής ωτίτιδας. Το μόνο που καταφέρνουμε είναι να επιβαρύνουμε το παιδί με αναποτελεσματικά φάρμακα.
Αναμονή και παρακολούθηση του υγρού για διάστημα 3-4 μηνων .
Αποτυχία συντηρητικής αγωγής με παραμονή του υγρού πέραν αυτού του διαστήματος , συχνές ωτίτιδες, βαρηκοία αγωγής>30dB, Νευροαισθητήρια Βαρηκοία με καθυστέρηση ομιλίας και διαταραχές λόγου ,τότε η χειρουργική επέμβαση ,μυριγγοτομή-τοποθέτηση σωληνίσκων αερισμού, καλείται να δώσει λύση.
Τα “σωληνάκια ” τοποθετούνται για να αφαιρέσουμε το υγρό,να αρχίσει να αερίζεται η κοιλότητα του μέσου ωτός και η ακοή επανέρχεται αμέσως στο φυσιολογικό.Είναι πολύ μικρά και πλαστικά τα οποία τοποθετούνται στο τύμπανο αφού πρώτα γίνει μια μικρή τομή σε αυτό με τη βοήθεια του χειρουργικού μικροσκοπίου και υπό γενική αναισθησία. Για καλύτερα αποτελέσματα η επέμβαση αυτή συνδυάζεται και με αφαίρεση των αδενοειδών εκβλαστήσεων(κρεατάκια) με σκοπό να απομακρυνθεί η φλεγμονώδης εστία από το ρινοφάρυγγα και να αποτραπεί η μετάδοση της φλεγμονής στον μέσον ους μέσω της ευσταχιανής σάλπιγγας.
Οι σωληνίσκοι παραμένουν για 6-12 μήνες και αποβάλλονται αυτόματα χωρίς να γίνονται αντιληπτοί.
Κάθε παιδί με εκκριτική ωτίτιδα πρέπει να αντιμετωπίζεται ξεχωριστά,πάντα ανάλογα με τις συνυπάρχουσες συνθήκες και όχι με γενικευμένους κανόνες αλλά με συγκεκριμένη θεραπεία “κομμένη και ραμμένη” στα μέτρα του.
